Fly4free.pl

Co mogę Wam jeszcze powiedzieć o Chinach?

Paróweczki Korwina są tutaj faktem. Mieliśmy wrażenie, że tam każdy ma swój interes, gdyż na jednej ulicy jest np. 30 restauracji tuż obok siebie, niektórzy nawet na małym stoliku sprzedają zaledwie tylko napoje. Pomimo tego, że nie chce im się/nie lubią chodzić po górach to widać, że są pracowici, gdyż do 1 w nocy pootwierane są czasem totalnie puste sklepy czy restauracje. Gdy wstawaliśmy skoro świt te same miejsca również były czynne. O nachalności azjatyckich sprzedawców czy taksówkarzy na pewno słyszeliście. Ważne jest to, żeby po wejściu nakazać kierowcy włączyć taksometr. Poza tym taktyka z zapytaniem o cenę, odejściem i powrotem po tym jak sprzedawca wykrzyczy 4-5 razy niższą cenę również działa. Z angielskim jest tragedia, ale mimo wszystko ludzie są bardzo pomocni. Nie mieliśmy ani jednej sytuacji, gdy ktoś nas zlekceważył i odszedł dalej „zachowując twarz”, gdy nie rozumiał angielskiego. Z jednej strony jest głośno, wszyscy trąbią, krzyczą, mlaszczą, bekają, wszędzie śmierdzi i niektóre ulice są zniechęcająco brudne. Z drugiej strony ludzie są wiecznie uśmiechnięci, emanuje od nich dobroć, panuje rodzinna atmosfera. Czuliśmy się tam luźno i bezpiecznie. Trudno sobie to wyobrazić, ale już kilka razy słyszałem, że nie ogarniają mnożenia i gdy w górach nie mogliśmy się na palcach dogadać ze starą babuszką w sprawie ceny dwóch butelek wody, odpuściliśmy i daliśmy jej 10 juanów. Gdy odchodziliśmy, zaczęła na nas krzyczeć i wydała nam 4 juany reszty. Gdy kolega zostawił telefon w restauracji to kelnerka stała, czekała i oglądała się za nami przed wejściem, żeby go zwrócić  Co ciekawe ceny w sklepach są takie jak w Polsce, natomiast jednego dnia za 5 zł napchaliśmy się czymś podobnym do bistro typu „jesz ile chcesz” Kuchnia jest fenomenalna. Warto spróbować Kung Pao chicken, jajecznicy z pomidorami, panierowanych bakłażanów i różnego rodzaju makaronów. Nie polecamy generalnie zup, gdyż po prostu cierpią one na brak smaku, tofu (u nas jest o wiele lepsze), galarety z owczej krwi. Sławetna kaczka po Pekińsku była niczym więcej niż normalnym daniem, a na temat reszty się nie wypowiemy, bo nie mamy pojęcia co to było :D Na szczęście, podobno, nie był to sezon na psy. Należy jednak uważać, bo można się bardzo przejechać na cenie. Raz za 100 juanów kupiliśmy dosłownie zupę z kości. Chyba warto stosować starą zasadę, żeby jadać tylko tam, gdzie lokalsi. Można poeksperymentować z ichniejszymi wynalazkami w sklepach, jednak oprócz zupek chińskich nie było niczego co by nam naprawdę smakowało. Każdy owoc smakuje trochę inaczej np. jabłko to połączenie jabłka, gruszki i pomelo. Widać, że Chiny rosną w siłę, wszędzie są remonty dróg, budowy nowych budynków, wielkich osiedli, w "małych" milionowych miastach. Dopiero tutaj uświadomiliśmy sobie, że Chińczycy stanowią około 25% ludności świata, albo, że Mao Zedong przebił nawet Hitlera i Stalina, gdyż na swoim koncie ma 60 mln ofiar i to uwaga… w czasach pokoju. Co ciekawe, widnieje on na wszystkich banknotach. Zarówno w Rosji jak i w Chinach ludzie nosili koszulki z losowymi, angielskimi napisami. W kraju Putina było to widoczne gołym okiem, ale mówiąc o państwie środka niełatwo pokusić się o stwierdzenie, że ktoś chodził w oryginalnych ubraniach, nawet samochody były podrabiane :D Angielskich „faili” również możemy znaleźć mnóstwo.































Dzień 17: Zhangjiajie – Pekin
Dzień 18: Pekin
Dzień 19: Wielki Mur
Dzień 20: Zakazane Miasto, Pałac Letni



















Dla nas, „doświadczonych hardseatowców” dwudziestoczterogodzinna podróż do Pekinu minęła jak z bicza strzelił :D Tutaj właśnie naprzeciwko nas siedziało czterech polskich studentów, z którymi wymienialiśmy się doświadczeniami. W ich opinii Mongolię śmiało można ominąć szerokim łukiem, gdyż oprócz stepów nie ma tam nic do zobaczenia, a Pekin przy Szanghaju śmierdzi i tak naprawdę stolica Chin… ale o tym później.

Świątynia Niebios, Silk Market, Wangfujing Street Food

Pierwszego dnia postanowili zapoznać się z miastem. Co już wcześniej dostrzegliśmy starsi ludzie starają się utrzymywać sprawność fizyczną. Często z rana przy barierkach lub na chodnikach najzwyczajniej w świecie się rozciągają, bądź zbiorowo tańczą. Gdy byliśmy w parku przy Świątyni Niebios (7,5 juana) naszym oczom ukazał się niesamowity widok, gdyż większość wielkiego placu do Street Workoutu była zajęta przez staruszków. Zbadaliśmy polecany silk market, który okazał się niczym innym jak galerią handlową z zawyżonymi cenami i szybko stamtąd uciekliśmy. Pod wieczór zaszliśmy na Wangfujing street, aby posmakować najdziwniejszych rzeczy. Zaczęło się: „nie no stary, nie zjesz tego”. Czy to ośmiornice, czy owady, czy pająki, czy jaszczurki, czy węże, czy skorpiony ruszające się na patyku – wszystko tam znajdziecie. Ceny tych smakołyków oscylują pomiędzy 20-60 juanów. Niestety, cena w ogóle nieadekwatna do smaku :D ale jest to taka czynność, którą typowo chcieliśmy odhaczyć. Zaskakująca okazała się reakcja jest Chińczyków – okazało się, że normalnie nie jedzą takich rzeczy i to właśnie oni byli najbardziej zdumieni, kiedy jedliśmy pająka.





























Badaling

Wcześniej myśleliśmy, że Chińczycy sobie postanowili: „O! Walniemy sobie taki jeden ogromny mur!”. Tak naprawdę Chińczycy ciągle, bo od III w. p.n.e. budowali jakiś mur obecna postać muru ukształtowała się dopiero w XV wieku n.e. Mur dawał radę w przypadku małych, nieskoordynowanych ataków, ale w przypadku zmasowanego ataku był mało przydatny, oprócz tego, że służył do alarmowania, dosłownie tak, jak we Władcach Pierścieni. W przeszłości był wielokrotnie przekraczany przez wrogie wojska, a jak w XVII wieku Chińczycy dostali od Mongołów to od tej pory mur był bezużyteczny. To, że jest widoczny z kosmosu, również nie jest prawdą.
Ze względu na kończące się fundusze zdecydowaliśmy się na najtańszą, najprostszą i najbardziej turystyczną wersję ujrzenia na własne oczy jednego z siedmiu nowych cudów świata. Koszt pociągu to 2x 6 juanów + 20 juanów za wstęp. Niestety najpierw zajechaliśmy na złą stację, ponieważ ze względu na prowadzone remonty, aby dotrzeć do Badaling należy się udać do Huoying Station (wrzesień ’17). Przeczytaliście już kiedyś, że ludzie po otwarciu bramek dosłownie biegną przez całą stację do pociągu?! :D Tak dokładnie jest – jak na promocji karpia w Lidlu :D Jeszcze jest lepiej jak zacznie się krzyczeć i ludzie dookoła podłapują i też zaczynają krzyczeć – polecamy, przednia zabawa :D Poniżej widnieją rozkłady jazdy kolejno do i z Badaling.

















Słuchajcie jeśli zobaczycie taki znak, zapamiętajcie żeby iść w lewo. Co tu dużo pisać? Gdy pójdziecie w prawo Wasza przygoda będzie wygląda tak:












Jeśli pójdziecie w lewo, Wasza przygoda będzie wyglądała tak:















Nie wiem skąd wynika różnica natłoku ludzi na tych dwóch szczytach, ale jest ona kolosalna. Niestety i bardzo trudno mi było to zaakceptować, po około 20 minutach marszu w kierunku południowym dalsza droga była zamknięta, tak jak na ostatnim zdjęciu. Pomimo tego, że mur jest odnowiony i widać, że nie jest wiekowy to samo wyobrażenie, że w takiej scenerii ludzkimi rękami go zbudowano budzi podziw i jak najbardziej warto tam pojechać – niekoniecznie się pchać na północny szczyt. W niektórych miejscach jest naprawdę wysoki i bardzo stromy. Na koniec dodam, coś co również wcześniej zauważyliśmy: dzieci mają takie specjalne spodnie z odpinaną dziurą, dzięki której zawsze i wszędzie mogą się załatwić :D Na Wielkim Murze dosłownie widzieliśmy nawarstwienie się efektów braku noszenia pampersów i rozwiązywania tego problemu po prostu pod turystów nogi. Po powrocie udaliśmy się na ulicę Maliandao, aby przywieźć do domu dużo herbaty.

Zakazane miasto, Pałac Letni

Chiny mają dużo swoich naj: największy szklany most, najdłuższy mur, największy drewniany kompleks, największe gabarytowo lotnisko, największy powierzchniowo budynek na świecie. W ostatnim dniu naszej podróży byliśmy na największym placu na świecie w Tiananmen, gdzie w 89 krwawo stłumiono bunt. Nam się udało obalić komunę, im nie. Niestety skala inwigilacji jest porażająca. Mają własny internet, gdzie nie można krytykować władzy, gdy podróżują między miastami skanują dowody osobiste, prasa chińska jest piątą najbardziej ocenzurowaną prasą na świecie (na ponad 170 krajów). Jednak bądź co bądź ta komuna trochę pchnęła Chiny do samodzielności i dalszego rozwoju. Niestety nie poznaliśmy nikogo, kto wystarczająco mówi po angielsku, żeby dowiedzieć się czegoś więcej na temat życia na co dzień. Następnie weszliśmy do Zakazanego Miasta (20 juanów). Po 15 minutach, gdzie wszystko wyglądało tak samo, zaczęło nas to nudzić, ale fascynujące jest to, że Chińczycy 600 lat temu zorganizowali się na tyle, żeby cały ten kompleks zbudować z prefabrykatów, które sprowadzali z całych Chin. Znacznie ciekawszym miejscem dla nas był znajdujący się tuż obok Jingshan Park (1 juan), skąd rozpościerał się widok na całe Zakazane Miasto. Następnie przeszliśmy się starymi, biednymi uliczkami w centrum, czyli Hutongami, które wkrótce mają zniknąć. Czy ktoś wie dlaczego stawiają te deseczki przy kołach? Na sam koniec zajechaliśmy do Letniego Pałacu (30 juanów), który nas nie porwał, ale jest ona naprawdę doskonałym miejscem na randkę, no ale... :D